نویسندگان
تبلیغات
کد HTML تبلیغ
WELCOME

 

 

باید از رقابیه می رفتیم به سمت حمیدیه که مابین اهواز و سوسنگرد بود در یک محوطه جنگلی نزدیک این شهر که به خاطر دسترسی به همه چیز مورد نیازمان محل مناسبی بود.جاهائی در بین درختان انتخاب شد برای گروهای مختلف که با لودر به صورت تپه های صاف و با ارتفاع از زمین خاکریزی شد و ما چادرهایمان را علم کردیم برعکس رقابیه که زمین را گود کرده بودیم.در مدت ۷ ماهی که در رقابیه بودیم فکر کنم دو نوبت که برای مرخصی نوبت اول به منشی گروهان که اسمش جلاب بود و از اهالی شهرستان نورالتماس می کردیم تا توانستیم موافقت بگیریم.بعدها روالش مرتب شد و به جز مواقع اضطراری هر ۴۵ روز تا ۲ ماه حدود ۱۲روز به مرخصی می رفتیم.یا با اتوبوس یا قطار و از تهران هم با اتوبوس به شمال ،مرخصی هائی که واقعا لذت بخش بودند .بار اول پس از چند ماه دوری وقتی مادرم را دیدم یاد روزی افتادم که دفترچه اعزام به خدمتم را گرفته بودم و آماده شده بودم برای رفتن به سربازی و برای اولین بار بود اشکهای مادرم را دیدم که سرریز شدن،شوخی نبود جنگ بود و هنوز از شروعش ۲ماه نگذشته بود که ساجدین بی خیال از کپورچال و فرخ زلفی از سیاه ووزان شهید شده بودن کسانی که سالها باهم در کلاسها مختلف همنشین بودیم ،هر چند این لیست طی چند سال جنگ خیلی بلند بالاتر شد.
در جابجائی من و شهرام موقر و محمدپور(که سال بعد شهید شد) که از بچه های غازیان بودند با یک کامیونت که وسایلهایمان را در آن ریخته بودیم بین راه به خاطر قفل شدن چرخهای ماشین و ترمز ناگهانی توسط محمد پور که گروهبان کادری هم بود چیزی نمانده بود که واژگون شویم که به خیر گذشت و کلی دردسر کشیدیم تا با بکسل کردن به مقر جدید رسیدیم.
پائیز بود وشبهای حمیدیه خیلی سرد با اینکه یک چراغ خوراک پزی علاء الدین تا صبح روشن بود و ما هم با لباس فرم کامل به همراه اور کت و دوتا پتو باز نیمه های شب از سرما بیدار می شدیم و می لرزیدیم.هنوز در حمله ای شرکت نکرده بودیم اما گاها برای شناسائی میادین مین می رفتیم یا به مناطق آزاد شده که پراز مین بود می رفتیم و مین های به جا مانده را خنثی و جمع آوری می کردیم و به محل گروهان می آوردیم.علی و یکی دو نفر دیگر که بعد از ما آمده بودند با لودر،گریدر و بولدوزر به کار ساخت سنگر برای گروهانهای پیاده لشگرمان می رفتند.در یک مقطعی هم چند نفری از منقضی خدمت های سال ۵۶ که فراخوان شده بودند به گروهان ما آمدندکه از بچه های بوشهر و حومه بودندو آدمهای جالبی بودند ،کسانی که سعی کردند ۶ ماه خدمت اضطراریشان را به نحوی به سلامت تمام کنند چون اغلب شان صاحب زن و بچه بودند.
شبهایی که وقت آزاد داشتیم بازیهای مختلف انجام می دادیم تا وقت سریع تر بگذرد تا کمتر فکروخیال کنیم.
در همین روزها بود که درجه گروهبان سومی ما چند نفری که در بروجرد دوره تخصصی را گذرانده بودیم رسید که هم حقوقمان افزایش پیدا کرد و هم اینکه دیگر نگهبانی نمی دادیم و کمک افسر نگهبان می شدیم و از نیمه شب تا صبح تعویض پست های نگهبانی و سرکشی به نگهبانها به عهده ما بود.بعد از مدتی کوچ کردیم به سوسنگرد ودر حومه آن ساکن منازل مسکونی مردم شدیم و گاها که به سوسنگرد می رفتیم آثار به جا مانده از وحشی گری های دشمن نسبت به شهر و خانه های مردم کلافه مان می کرد .آلبومهای ولو شده با عکسهائی که معلوم نبود آدمهای آن آلان در چه وضعیتی هستند.آثار گلوله های توپ و تانک و تفنگ در هر گوشه ای دیده میشد که خیلی ناراحت کننده بود.در این قرارگاه جدید تور والیبال زذه بودیم و بازی می کردیم و در این زمان بود که حملات هوائی عراق شدت پیدا کرده بود که چندتائی از گلوله ها در نزدیکی ما اصابت کرده بود.
مین ها و چاشنی های خنثی شده در محوطه ای به صورت جدا از هم ریخته بودیم و در یکی از روزها فرمانده گروهان سروان نصرتی که در حال بررسی آنها بود یکی از چاشنی ها در زیر پایش که ناخودآگاه پا رویش گذاشته بود منفجرشد ،اتفاق خاصی نیفتاده بود اما شوک این انفجار و ضربه ای که به کف پایش وارد آمده بودهراسانش کرده بود و یکی از بچه ها که اهل خمام بود کولش کرد که به ماشین برساند تا به درمانگاه ببرندش و فرامرز که اهل گیلوان دماوند بود گفت کاش می گفتیم پایش را هم ببرید شاید توانستند با جراحی پیوندش بزنند،خیلی از زمانهای روزهای تکراری و دلتنگی با شیرینکاریها و مزه پرانیهای او کوتاهتر می شد……….
.
ارسالی : آقای رحیم احمدجوی کپورچالی
ایمیل نویسنده : rak40ea@yahoo.com
منبع: سایت کرکان بندرانزلی (www.karkan.ir)

بازدید:3,736بار , ارسال شده در : 28ام تیر, 1391; ساعت : 6:54 ق.ظ
تعداد نظرات : ۱
آرشیو مطالب
ارسال نظر جديد

  • نادر وطنخواه تربه بر گفته: ۲۱:۲۶ - ۱۳۹۱/۰۴/۲۸

    جناب احمد جوی عزیز. ضمن آرزوی توفیق و سلامتی از اینکه با ترسیم فضای آن دوره خاطراتمان را مجسم می فرمایید سپاسگزارم. پاینده باشید.

  • در زمینه‌ی انتشار نظرات مخاطبان رعایت چند مورد ضروری است:
    • لطفاً نظرات خود را با حروف فارسی یا گیلکی تایپ کنید.
    • نظرات در ارتباط با همین مطلب باشد در غیر اینصورت از « فرم تماس با مدیریت » استفاده کنید.
    • «مدیر سایت» مجاز به ویرایش ادبی نظرات مخاطبان است.
    • از انتشار نظراتی که حاوی مطالب کذب، توهین یا بی‌احترامی به اشخاص، قومیت‌ها، عقاید دیگران، موارد مغایر با قوانین کشور و آموزه‌های دین مبین اسلام باشد معذور یم.
    • نظرات پس از تأیید مدیریت سایت منتشر می‌شود.



    جستجو
    مدیریت
    سایت کرکان بندرانزلی با دامنه
    www.kargan.ir
    نیز در دسترس می باشد.
    مرحوم تقی کرکانی خان قدیم کرکان

    روستای کرکان در منطقه جلگه ای و در کنار جاده کپورچال-آبکنار واقع شده دارای نسق 85 ساله (تاتاریخ 1363 شمسی)بوده و از نظر ثبتی جزء بخش 7 حومه انزلی و سنگ شماره 6 میباشد و مسافتش تا کپورچال 7 کیلومتر و تا انزلی 27 کیلومتر است . . .

    تبلیغات
    HTML
    محبوب ترین مطالب
    بازدید از سایت