دیروز یکی از دوستان سخنی گفت که بسیار آزرده خاطر شدم و آن سخن این بود که: شنیدن کلمات گیلکی موجب خندیدنم می شود.

اگر اطمینان داشتم که این سخن، عقیده ی اقلیتی از مردم می باشد با دادن توضیحاتی به  آن دوست، خاتمه ای به این گفتگو میدادم و دیگر لازم نمی دیدم که در اینجا این مهم را عنوان کنم  اما متاسفانه این عقیده ی طیف وسیعی از مردم،چه گیلانی و چه غیر گیلانی می باشد. در پاسخ به آن دوست و دوستانی که هم عقیده با ایشان می باشند می خوانیم:

در واژه های گیلکی نشانه هایی از فرهنگ دوران باستانی ،اشکانی و ساسانی دیده می شود واژه هایی ست از اوستایی، پارسی ، هخامنشی و پهلوی که در گویش های طالشی ،گالشی،دیلمی و ساکنان گیلان غربی و گیلان شرقی هنوز به گوش می رسد .

به راستی چرا فردی که به گیلکی سخن می گوید،مورد تمسخر قرار می گیرد؟چون به زبان و اصالت خود پایبند است ؟ چون دچار انحراف از مسیر اصلی خود نشده ؟ ایراد نمی گیرم از دوستی که واژه های گیلکی را مسخره خواند که تنها علت آن ناآگاهیست اما به غیر از این، علت به سخره گرفتن فرهنگ و ارزش های گیلان،مشکلی ریشه ای ست .

یکی از دلایل را می توان در والدینی جستجو کرد که خود به گیلکی صحبت می کنند اما با کمال تعجب به مانند داشتن تابلو ایست در دست،که بر روی آن نوشته سخن گفتن به زبان گیلکی ممنوع ! به فرزندانشان فقط یک مسیر را نشان داده اند به نوعی عقیده ی خود راکه به صورت کاملا نا آگاهانه شکل گرفته است،به فرزند خویش تحمیل کرده اند.

دلیل دیگر را در برنامه های صدا و سیما می توان یافت چند ماه پیش برنامه ای از شبکه ی استانی گیلان را مشاهده می کردم مجری این برنامه جوانی بود با ظاهری آراسته که از قضای روزگار فارسی هم صحبت می کرد و و شخص دیگری نیز در کنار مجری برنامه،نقشی را به زبان گیلکی ایفا می کرد میتوانستیم اینطور استنباط کنیم که نقش اش لوده گری است این شخص گیلک زبان،با رفتارها و حرف های نابه جا خود سعی در خنداندن مردم داشت و به نوعی سعی کرده بودند که فرد گیلک زبان را بی سواد نیز معرفی کنند .

وای به حال مان که شبکه استانی گیلان که باید در خدمت حفظ و نگهداری زبان فراموش شده ی گیلکی باشد ، با به تمسخر گرفتن زبان گیلکی  و دادن اینگونه نقش ها به گیک زبانان، سعی درجلب بینندگان برای برنامه های خود دارد . اگر برنامه های مرکز گیلان این باشد دیگر چه انتظاری می توان از برنامه هایی داشت که از صدا و سیمای مرکزی پخش می شود و با دادن اینگونه نقش ها،آگاهانه و یا نا آگاهانه سعی در تخریب زبان غنی گیلکی دارد .

موضوعات اشاره شده نه تنها موجب تضعیف شدن زبان گیلکی می شود بلکه موجب تضعیف کردن تفکر مردم چه گیلانی و چه غیر گیلانی نیز می شود و نتیجه اش این می شود که دوستان سخن از خنده دار بودن واژه های گیلکی به میان آورند.

هر قومی با فرهنگ خود استوار می ماند،گویش و زبان غنی گیلکی به مانند ستون های فرهنگ مان می باشد اگر ستون ها فرو ریزند فرهنگی نمی ماند و در این صورت نام و یاد فرهنگ مردمان گیلان را فقط می توان در کتاب ها خواند .

در خاتمه نوشته ام را با شعری از دانای طوس حکیم ابوالقاسم فردوسی به پایان می رسانم که در داستان های خویش از شجاعت مردم گیل یاد می کند مردمانی که به فرموده ی حکیم،هم پیمان بودند با فریدونیان آریایی که آنان با ضحاکیان(سفاکان غیر ایرانی) در ستیز بوده اند در شاهنامه می خوانیم:

ز دریای گیلان چو ابر سیاه       دمادم به ساری رسید آن سپاه

به زرین ستام و به زرین کمر       به سیمین رکاب و به زرین سپر

چو آمد به نزدیک شاه آن سپاه         فریدون پیاده بیامد به راه

همان گیل مردم چو شیر یله       ابا طوق زرین و مشکین کله

منبع:nnnn.blogfa.com